Quarantaine

Als we uit het raam kijken is het zonnig en onbewolkt. Onder ons ligt stoffig en rood de Sahara, met in het zand zelfs een golfpatroon van de wind. We zijn halverwege de vlucht. Nog ruim 3 uur te gaan.

Met wat films en een dutje komen we de dag door. Tegen half 7 landen we in Kigali. We worden gewaarschuwd dat we geen plastic zakken mee het land mogen in nemen. Er stappen niet veel mensen uit, de meesten vliegen door naar Entebbe. Het is een klein vliegveld, er staat één ander vliegtuig. Nog in onze winterjas wandelen we over de landingsbaan terwijl we een glimp van onze fietsdozen proberen op te vangen. De aankomsthal is klassiek met tegels, tl en veel loketten. Actueel zijn de stickers op de grond om afstand te houden. Eerst moet je in de rij voor je visum, dan in de rij om te betalen.

De volgende zaal is voor de PCRtesten. We betalen voor de test nu en meteen ook voor de test over drie dagen in ons hotel. Hier zijn de kamerschermen nieuw, schoon en recht. De uitdossing van het personeel is hetzelfde, iedereen in grote blauwe wegwerpschorten. Het wattenstaafje hoeft alleen in de keel, maar tot kokhalzen toe. Via een QRcode kunnen we morgen de uitslag zien.

In de volgende hal halen we tassen en fietsen op. Een official wil nog even in de fietsdozen kijken. Een glimp door een half open klep is gelukkig genoeg.  Een pickup van het hotel staat voor ons klaar. De fietsdozen worden achterop gesjord. Het is druk in de stad, er is een avondklok om 10 uur. Iedereen onderweg heeft wel ergens aan zijn gezicht een mondkapje. Ons hotel ligt op een heuvel, het uitzicht is goed, het balkon comfortabel. Hier gaan we onze quarantaine wel volhouden.