Dikwella – Unawatuna
De apen springen in de palmen boven ons en de golven ruisen terwijl we zitten te ontbijten. Vandaag is onze laatste fietsdag. We verlaten de kust en rijden het binnenland in. Het is al bijna gewoon, fietsen over mooie kleine achterafwegen met overal verspreid huizen. We passeren wat tempels. Natuurlijk rijden we langs rijstvelden. Het valt op dat de rijst hier minder heldergroen is en al bijna geoogst kan worden. Stoepjes worden geveegd. Brommers rijden voorbij, zo’n trage zaterdagochtend. En wij zijn ook traag.
We zijn niet de enige fietsers op de weg. De meeste lokale fietsers zijn oude mannen met een fiets die minstens net zo oud is als zij. Het zijn van die Gazelles waar alle franje, zelfs de pedalen, inmiddels af is. We klimmen weer een stukje. We stoppen voor een kokosnoot, we babbelen met een voorbijganger. Het is drukkend warm. We rijden een stukje door de thee. We zijn amper gestegen, maar toch staat hier thee. We stoppen voor lunch. Die is deze keer wel heel basic, een flink bord volkoren rijst met wat heel scherpe curries. Eerlijk gezegd ziet de rijst er niet uit, een beetje rose van kleur.
Het laatste stukje rijden we langs de grote weg. Het is druk en dichtbebouwd. Overal hangen bordjes van hotels. Ergens achter deze bebouwing moet het strand zijn. We zoeken ons hotel, het zou aan het strand liggen. De eerste afslag is een klein weggetje dat ons in een u-bocht door een parallele wereld van hotels, tuktuks en souvenirshops leidt. We zoeken door tot we ons hotel vinden. Het ligt prima, direct aan het strand, maar het is hier echt anders dan in Dikwella. Het staat vol strandstoelen, bedjes en parasollen en overal om ons heen horen we Russisch. De oceaan is net zo mooi.
