De laatste dag in Makassar zitten we weer in de ons vertrouwde bungalows. Prachtig gelegen boven zee en op een paar honderd meter van fort Rotterdam. De buren hebben een leuk terras met goed internet, met nog net een beetje bereik tot de rand van ons eigen terrasje. Dus kan ik eindelijk mijn laatste muziekjes downloaden. Om geen risico’s te nemen leg ik mijn telefoon aan de rand van ons terrasje op de grond. Ha, dat gaat goed. Nog een half uurtje en ook de laatst besproken cd’s uit de Volkskrant staan erop.
Dan bedenk ik me dat het terrastafeltje toch anders moet staan. Ik verschuif het tafeltje, maar heb de asbak niet gezien. Ik zie het ding in slow motion op de vloer vallen. Het breekt in een paar grote stukken. Uit mijn ooghoek zie ik dat een van die stukken iets zwarts lanceert. Ontdaan zie ik mijn telefoon een strakke duik maken. Drie meter omlaag de zee in.
Alle visjes zwemmen in de zee en mijn mobiel doet dapper mee.
Duik ik er direct achter aan? Wat moet ik doen? Een soort gestructureerde paniek maakt zich van mij meester. Op naar de receptie. De poolmaster komt met een maatje en een ladder van een meter of 6. De ladder wordt in zee gezet en komt net tot de reling van het balkon. De poolmaster daalt af, steekt zijn hoofd onder water en zegt: ‘I’m too sick’.
Dus trek ik zelf mijn zwembroek aan en zet mijn duikbril op. Alle twijfels van Marjan negerend. Onder water zie ik net iets meer dan niets. Na tien pogingen geef ik het op, tijd voor ontbijt. Helaas, dat gaat er met zoveel adrenaline echt niet in. Opnieuw een poging of 10. Ik zie iets meer doordat de zon beter staat. Maar helaas. Dan maar de fietsen uit elkaar halen en inpakken, dat leidt af. Tenslotte gaan we vandaag ook nog naar Bali.
Nogmaals. De zon staat nu veel beter. Na zeven keer duiken helaas nog niets. Bij poging acht wil ik net omhoog gaan, maar dan zie ik mijn speeltje liggen. Helaas lukt het me niet om dieper te duiken. Poging negen mislukt jammerlijk. Poging tien: verlossing. Ik heb hem.
Boven water geef ik het apparaat gauw aan Marjan . Mijn handen trillen te veel. En om die telefoon alsnog kapot te laten vallen… Marjan komt met de droge opmerking: hij lijkt het nog te doen, de wekker is zelfs onder water afgegaan.
Joepie, mijn telefoon leeft nog met al onze foto’s, reserveringen en vluchtgegevens. Het ding heeft ruim 4 uur in zee gelegen op 2,5 meter diepte en doet het nog.
Les van dit alles: Neem altijd je duikbril mee op vakantie.
Hé Carry & Marjan, ben omgekeerd aan het lezen gegaan, stom natuurlijk maar dacht vrij snel te komen waar ik laatst gebleven was. Niet dus!
Op dit stukje moet ik even reageren, hilarisch!! Ik zie de trillende handjes van Carry voor mij en het stug volhouden van het weer duiken. Lees ik allerlei prachtige verhalen over de mooiste natuur, stille stukken, koraal, zee en bootjes en reis ik mee.
En dan ineens dit…gelukkig dat ik Carry nog herken, als liefhebber van de nieuwste gadgets.
Ik heb keihard gelachen hier in Zwollywood waar de verwarming vanavond is aangegaan.
Prachtige foto’s en verhalen trouwens, ik ga weer verder, terug in de tijd :-)). Liefs, Karien