In de vakantie staan we zelfs op zondag vroeg op. We kijken elkaar aan, wat doen we? Ja, we gaan fietsen vandaag, niet te ver, iets van 40 kilometer, maar wel naar een andere camping. Dus hup, alles inpakken en wegwezen. In het dorp komen we de fietsers van gisteren tegen. We puffen samen de helling op naar de Oostenrijkse grens. Daar stoppen we natuurlijk voor een foto, ondanks de passerende fietser die roept dat de helling nog maar 500 meter is. We vinden het veel te bijzonder om dit niet vast te leggen, van thuis uit naar Oostenrijk gefietst!
Het Leutaschtal dat hier op volgt voldoet aan alles wat een fietser zich wensen kan. Het heeft een fantastisch uitzicht, met giga bergen aan twee kanten, het dal is mooi groen en de huizen zijn karakteristiek, met Luftmalerei, bakken geraniums en stapelsbrandhout. Plus een weg die rustig is en maar licht glooit, zodat we ook de kans hebben ervan te genieten. 
Er komt nog één flinke helling, met een stuk tot 12%. Hier is de weg ook drukker. Sommige auto’s lijken te vergeten dat er een caravan achter hangt, die breder is dan de auto, en ze scheuren rakelings langs ons heen. Steil en met veel stenen biedt de berm weinig uitwijkmogelijkheden, in jargon van de provincie Overijssel is deze berm weinig vergevingsgezind voor stuurfouten. Garmin geeft aan wat het hoogste punt is, iets voorbij het kruisbeeld, maar in de berm ontbreekt elke aanduiding. Daar kunnen ze hier in Oostenrijk waarschijnlijk niet aan beginnen. Maar voor ons is het een mijlpaal, de Buchener Höhe op 1256 meter. Van hier dalen we af naar het dal van de Inn. We doen vlug even een jasje aan tegen de frisse wind tijdens de afdaling. We gaan de bocht door, onze snelheid neemt toe en daar ligt ineens in de volle breedte het dal. Wat een spektakel! Weids en prachtig. En wij zoeven naar beneden, over een helling van 9-10% over 7 kilometer. Met pijn in de handen van het knijpen in de remmen.