Als we het dorp uitfietsen vallen ze weer op in de verte, de grote stapels stenen die glinsteren in de zon. Afval van de lokale marmerindustrie. Het is fris en zonnig, ideaal fietsweer. Het eerste stuk fietsen we vooral door wijngaarden. De verkoop vanaf de boer laten we links liggen. We hebben de afgelopen dagen genoeg geproefd, waarbij de rode Dona Maria absoluut een aanrader is.
We buigen van de route af. Carry heeft een ecovia gevonden die we gaan proberen. Op Komoot zijn ze er erg enthousiast over. Het start als een mooi klein pad, dat al snel over gaat in gravel. We stuiteren over stenen in alle soorten en maten. Mijn fiets springt en danst in een ritme dat mijn lijf amper kan volgen. Maar het uitzicht is weids en fantastisch. Net als ik een foto wil maken liggen er grote velden zonnepanelen.
We rijden verder door de graanvelden. De brem in de berm geurt ons tegemoet. De weg glooit. Het fietsen gaat soepel. We gaan omhoog richting Elvas. Bij een omleiding twijfelen we wat te doen. Een mevrouw spreekt ons aan in het Frans. Ze stelt ons gerust, als fietser kunnen we er best langs. Dus we volgen de weg. Om de hoek stuiten we op het Acueducto de Amoreira, een indrukwekkend zestiende eeuws aquaduct van 30 meter hoog.
Na een lunch op de Praça da República, midden in Elvas, proberen we de stad weer uit te komen. De oorspronkelijk vestingmuur blijkt een flinke barriere. Uiteindelijk wandelen we, tegen het verkeer in, door een van de poorten. Vanaf hier glooit de weg naar beneden, naar de grens. Deze grens is niet spannend, we moeten over een ventweg naast de snelweg over een klein riviertje, de rio Caya. Pas als we een paar kilometer verder Badajoz binnen rijden kruisen we de Guadiana. Ondertussen zijn we ergens een uur kwijt geraakt.
