De receptionist zoekt nog even de sleutels van de achterdeur en dan kunnen we vertrekken. Met allebei een verkouden hoofd zijn we een dagje extra gebleven. Nu stappen we vol goede moed op voor de laatste fietsdag. Ook vandaag weet de route verrassende onverharde achterafweggetjes te vinden. We komen serieus uitgedoste mountainbikers tegen. Met onze fiets vol bepakking voelt het toch alsof je met klompen aan op andermans gala staat.
We waren gewaarschuwd, de route naar Madrid is niet de spannendste. Dat klopt. We rijden een stuk over de ventweg langs de grote weg. De wolkenkrabbers komen stilaan dichterbij. De weg is zo weinig inspirerend dat we van puur sjaggerijn niet de route volgen door de slaapwijken maar door trappen langs de snelweg. Dat levert een pittig stukje vluchtstrook op voor we terug zijn op de route.
Officieel hebben de buitenwijken van Madrid allemaal fietspaden. Officieus adviseren we iedereen deze vooral niet te gebruiken. Wat een gedoe. Het fietspad is leuk aangelegd met bloemperken, maar het loopt in de middenberm van de weg. Dit betekent dat het bij elke rotonde de rijbaan kruist, 50 meter de zijstraat inrijdt, daar de weg kruist en na het opnieuw kruisen van de rijbaan weer terug gaat naar de middenstrook. En dit elke vijfhonderd meter. Hier hebben we het geduld niet voor. Gelukkig is er genoeg plaats voor ons op de rijbaan.
De route voelt als een soort patchwork. We rijden over mooie restjes, die aan elkaar geknoopt zijn door saaie tussenstukken. Uiteindelijk slepen we zelfs de fiets een trap op om een spoorlijn te passeren. Langs de rivier Manzaneres rijden we de stad in. Dit zijn de laatste kilometers. Zelfs het verkeer valt mee als we dwars door de binnenstad langs toeristische hoogtepunten als de Calle Mayor, de Plaza de la Independencia en de Plaza de Torros naar ons hotel rijden.
