Vandaag zijn we traag begonnen. Het was echt nodig om na gisteren wat extra tijd te nemen. Maar in een zwembad met uitzicht op sawa en jungle is dat geen straf. Ook de binnentuin was mooi, met wat huistempels. Die huistempels hebben overigens wel een gebruiksaanwijzing, gezien de mededeling dat je sommige delen van de tuin niet mag betreden als je menstrueert uit eerbied voor de god Astana Swaha. En uit eerbied voor de godin Gangga zijn dan ook wat stukken bij het zwembad verboden terrein. 
Het vereiste wat moed om weer op de fiets te stappen. We zijn pas na de lunch vertrokken, voor een kort traject, op weg naar de kust voor de oversteek naar Lombok. Toch gingen we de eerste 11 kilometer nog bijna 400 meter omhoog. Af en toe piepte een van de vulkanen door de wolken. Daarna begon het grote naar beneden rijden… in 6 kilometer bijna 600 meter. Naar beneden remmen is een betere omschrijving, want er zaten stukken tussen met een hellingpercentage van boven 25%. Uiteindelijk ga je dan heel traag naar beneden, met haast kramp in de vingers van het knijpen in de remmen. 
Natuurlijk zijn we onderweg nog een paar keer gestopt, om te genieten van het uitzicht: een grote groene bomenzee met de zee in de verte. Als toetje had Google voor ons een aangepast traject, een klein stukje onverhard met kiezels, precies lang genoeg om te ontdekken dat het herstel van gisteren nog niet compleet was. 
Nu zitten we aan zee in Padangbai. De reisgids noemt dat er een boulevard ligt. Dat is een wat optimistische omschrijving voor het rommelige rijtje restaurants en hotels dat hier aan de rand van het strand staat. Maar het heeft een heerlijk relaxte uitstraling, er dobberen bootjes in alle soorten en maten in het water en je kunt er prima eten. We zitten hier op ons gemak.