Auteur: admin

Ontbijt om half 7. Nou ja, om half 7 start de voorbereiding. Wij zitten met een kopje thee in het ochtendlicht en zien het in de buitenkeuken gebeuren. Grappig dat er op zo’n moment in Nederland nog wat kinderen wakker zijn om mee te appen: ‘ik moet hier ook 20 minuten op mijn bier wachten’.

De eerste kilometers van vandaag zijn sterk heuvelachtig. Dat is best aanpoten, 400 hoogtemeters binnen 25 kilometer. Met gemeen steile klimmetjes er tussen tot 15%. Het voelt als: omhoog, steil omhoog, omlaaaaaaaaaag.

In Maiwa stoppen we voor een glas vers sinaasappelsap. Zonder suiker. Dat is bijzonder hier, maar wel handig om even aan te geven anders gaat de suiker er met lepels tegelijk in en smaakt ook vers sap als ranja. Het nieuws dat wij er zitten gaat als een lopend vuurtje rond, want prompt verschijnen diverse dames die allemaal met ons op de foto willen. Ook de baas komt eraan. Hij biedt ons klappermelk aan en bapao en leert ons en passant ook in het Bahassa tot vijf tellen, altijd handig. Voor vertrek moet ik eigenlijk nog even plassen. Nu heeft de horeca hier geen regels voor verplichte toiletten dus ik mag bij de eigenaar thuis. Ook altijd leuk. Een huis op palen met een houten vloer met planken en gaten. Geen kasten, veel spullen op de grond, waaronder een verse lading bapaobroodjes. En waar ik voor kwam, een mooi betegelde hurkwc, van Indonesische afmetingen. Met mijn Hollands lijf vereist het wat acrobatiek om me er op de goede manier boven te vouwen. 

We fietsen verder. Er ligt een dode varaan op de weg. Dat is wel ongeveer ons beeld van het wildlife hier. Op één wegschietende slang na zijn de ‘wilde dieren’ die we gezien hebben de platte variant. Veel slangen en een paar varanen. Maar goed, ook in Nederland is het aantal overreden otters een maat voor de populatie.

We vinden een leuke wisma in Pankajene, tussen het politiebureau en een restaurantje. Een prima plek om te eten, dat vinden de agenten ook die er rond lunchtijd en masse zitten. Niemand en wij ook niet meer, heeft blijkbaar last van de doordringende geur van het met planken bedekte riool dat er voor langs loopt.

En het meest bijzondere aan deze stad is het fietspad. Het eerste dat we in Sulawesi zien.

Door Lotte.

Na 2 maanden in West Java te zijn geweest keek ik uit om maar Sulawesi te gaan, op bezoek bij Marjan en Carry. Van iedereen had ik verhalen gehoord dat elk eiland anders is. Elk met zijn eigen sfeer, cultuur, en natuur.

Wat me opviel aan Sulawesi is dat iedereen van de kleuren (rood), groen, en geel houdt. Zeker in de kleinere dorpen zijn de huizen, bloempotten, en hekjes in deze kleuren geverfd. Wat de huizen op stelten extra idyllisch maakt.

De mensen zijn bijna hetzelfde als in West Java. Hetzelfde uiterlijk, dezelfde openheid, hetzelfde geloof, dezelfde suïcidale rijstijl, dezelfde hoeveelheid selfies, dezelfde verwelkomende glimlach. Alleen zijn ze hier net iets opdringeriger. Ze gaan Iets dichter bij staan voor de selfie. De kinderen rennen iets langer mee als we langs komen en na een ‘nee dank je’ vraagt de taxichauffeur toch nog 2 keer of je mee wilt.

En de natuur! Ik heb hier veel meer palmbomen gezien. Cacao bomen zorgen voor schaduw in de tuinen. En de rijstvelden! Schitterend groen met de weerspiegeling van mango bomen en kwetterende zwaluwen.

Wacht. Dat is allemaal landbouw. Opnieuw proberen.

En de natuur! De bergen hier zijn niet vulkanisch, waardoor de vorm anders is. Er zijn meer steile kliffen, maar die zijn net zo mooi begroeid met oerwoud als op Java. Met 1000 kleuren groen en altijd iets in bloei.

Lotte

Trappend over kleine wegen blijven we ons verwonderen. Kleine kinderen zetten grote ogen op als we voorbij fietsen. Ze wekken de indruk alsof we van Mars komen. Basisschoolleerlingen verdringen zich om ons heen als we stoppen. De meest brutalen proberen hun Engels uit, daar ligt nog wel wat ruimte voor verbetering. Wat opvalt is hoeveel kinderen er zijn. Indonesie is booming. Gelukkig zie je dat veel kinderen naar school gaan. Scholen staan echt in ieder gehucht.

Opvallend is ook de bouwwoede om houten (paal-)woningen te vervangen door stenen huizen. Economisch gaat het klaarblijkelijk met veel mensen goed.Overal langs de weg staan verkiezingsborden. Veel wegen zijn ook versierd met de Indonesische vlag. Is het echt zo of slechts schijn: Veel verkiezingsborden en vlaggen gaan hand in hand met nieuw asfalt?

Midden in de voorbereidingen valt het me op dat deze periode wemelt van de drieletterwoorden. APK was de makkelijkste. Tuurlijk een APK voor mijn fiets: nieuwe olie voor de riem, alles even afstellen en de goedkeurende blik van de fietsenmaker: ‘Je kan weg hoor’. En ook van de kapper een APK. Ik had verteld dat ik lang wegga en de kapster stond op het punt de zaak te sluiten om ziek naar huis te gaan, maar ze had op me gewacht. Ook van de dermatoloog een APK: ‘Het gaat goed met je oog, gewoon gaan!’

Dan de GGD, da’s andere koek. ‘Kijk uit voor muggen. Muggen overdag zorgen voor knokkelkoorts. Muggen in de avond zorgen voor malaria. Muggeneitjes zorgen voor larven in het wasgoed. En oja, honden zorgen voor rabiës, net als apen en vleermuizen. En natuurlijk mag je niet zwemmen in zoet water vanwege bilharzia. Kijken jullie ook uit voor slangen in de berm? Maar verder, leuke reis die jullie gaan maken, veel plezier!’

Ondertussen is Carry druk met de GPS. De route wordt in de Garmin gezet. Hij heeft er ook hoogtemeters bij geplakt. Een goede aanvulling op de omschrijving van de route, al is die ook heel romantisch met opmerkingen als ‘bij km 20,6 staat een kleine moskee’, ‘bij de witte stupa linksaf’ en heel praktisch ’52,2 dorp met fietsenmakers’.

En het beste drieletterwoord van de afgelopen weken is LOL. De voorpret van de voorbereiding. Het afronden van activiteiten. Nog even een rondje fietsen. Met vrienden en familie nog even bijpraten en lekker eten & drinken.

Voorpret!

Een grote reis begint met kleine lettertjes…

We hebben een doorlopende reisverzekering, dus alles geregeld. Alleen is deze begin dit jaar overgenomen. Apeldoorn gaf de verzekering dat de polisvoorwaarden zoveel mogelijk gelijk waren gebleven. Heel toevallig kijk ik ze toch even door. Wat blijkt, de verzekerde periode is terug gebracht van 180 dagen dagen aaneengesloten naar 60 dagen. Even Apeldoorn bellen, wij gaan tenslotte drie maanden aaneengesloten op reis. Gelukkig kunnen de polisvoorwaarden zonder problemen worden aangepast. Kosten voor deze aanpassing: bijna €100/jaar, meer dan een verdubbeling van de premie. Leuker kunnen ze het niet maken in Apeldoorn.

En dan het visum. Voor Indonesië moeten we een visum aanvragen omdat we langer dan 28 dagen blijven. Alle formulieren ingevuld, bijlagen toegevoegd. Een hele klus. Voor de zekerheid alles drie keer gecheckt. Data kloppen, namen kloppen, bijlagen zijn compleet. Niets kan meer fout gaan, dachten wij. De ambassade dacht daar anders over. Wat ontbrak was een accent op de e van José. Voor degenen die het niet wisten: Marjan heet voluit Maria Annet José. En oja, die 0 in het paspoortnummer van Carry was toch een O, of juist andersom. In elk geval moest dat ook anders.     Het goede nieuws is dat de Visa zijn afgegeven en onderweg zijn naar Zwolle.

Zo’n idee dat langzaamaan groeit, zullen we gaan fietsen in Zuidoost-Azië?  Past het met werk? Hebben we tijd? Durven we het aan? En hoe lang dan? Nou, we hebben de knoop door gehakt, we gaan het doen. Niet wachten tot ooit, maar gewoon nu.

Nog gekeken naar klimaat. Route aangepast. Nee, toch geen Zuid-Amerika, dat komt nog wel een keer. Azië wordt het, en nog even bij Lotte langs.

Het werk is (bijna) klaar, de tickets zijn gekocht, de fietsen hebben een extra beurt gehad, de visa zijn aangevraagd en we moeten het huis nog opruimen, maar we gaan het doen! Indonesië en Myanmar. Drie maanden.