31 juli Zwolle – Amsterdam – Istanboel
Gisteravond zijn we op het gemak naar Schiphol gegaan. Een overnachting in het hotel naast de luchthaven zorgt ervoor dat we vanochtend zonder stress bij de vertrekbalie aankomen. We stappen in een vertrouwde routine, Carry haalt de fietsen uit elkaar en ik ga in de kelder op zoek naar fietsdozen bij de tijdelijk bagageopslag. De wachtrij is lang, blijkbaar wil iedereen met een overstap zijn spullen even kwijt. Met de dozen overdwars op een karretje hotseknots ik terug naar de vertrekhal.
We verbazen ons over de grote hoeveelheden bagage die iedereen mee sleept. Twee, drie grote koffers per persoon is niet uitzonderlijk. En de rij stagneert. We doen een poging met onze fietsdozen een uitzondering te zijn, maar we moeten gewoon wachten. Het schiet niet op. De tijd wel. We beginnen langzaamaan ongerust te worden. Het schijnt dat de bagagebanden niet werken. Onze onrust neemt toe. Niet nodig, wordt gezegd. Dat klopt, maar het is toch krap. Als we eindelijk zijn ingecheckt is er een rij bij de bagage controle en een lange rij voor de douane. We worden nog even besnuffeld door een geldhond, maar we hebben te weinig cash om op te vallen. Uiteindelijk zijn we precies op tijd bij de gate. Het is alleen jammer dat ons ontbijt er bij in geschoten is.
Onze eerste stop is Istanboel. Het vliegveld hangt vol borden dat ‘magical journeys start here’. Voor ons bestaat de magie uit een wandeling diagonaal over het vliegveld. We zijn dertig minuten onderweg van de ene kant van het vliegveld naar de andere, langs een verbazingwekkende hoeveelheid glim en glamour winkels. Bij de toiletten hangt een bordje dat je je voeten niet in de wastafel mag wassen, maar dat in de gebedsruimte moet doen. Hier komen Azië en Europa bij elkaar, met hijab en volgespoten botoxlippen. Dan zoeken we een goede stoel en wachten tot we kunnen aansluiten in de rij voor de vlucht naar Entebbe.