Op de valreep komen we Henk tegen, een collegafietser, die ook een rondje Bali getrapt heeft. We hebben Henk eerder getroffen in Lovina. Jammer genoeg is er weinig tijd om bij te praten. De chauffeur van ons busje staat te popelen om ons naar het vliegveld te rijden. Snel delen we voldoende verhalen om nog enthousiaster te worden over fietsen in Laos en Cambodja. Ideeën genoeg.
Meteen als we aankomen op het vliegveld met alle fietstassen en twee fietsdozen, worden we besprongen door twee kruiers. Zij zullen ons wel even helpen. Echt praktisch zijn ze niet. Ze hebben geen enkele ervaring met fietsen. Wij weten inmiddels dat de enige manier om een fietsdoos door de bagagescanner te krijgen, diagonaal is. Dat lukt alleen als je een fietstas onder de fietsdoos zet. Anders stagneert de lopende band met fietsdoos alsnog ergens in het zwarte gat van de controle.
De volgende stap is het inchecken. Daar zit Andi. Hij neemt de tijd om ons te helpen en alles te checken en dat doet hij grondig. De fietsdozen krijgen zes extra stickers met ‘fragile, handle with care’. Alles wordt in een keer doorgelabeld naar Myanmar. Wij worden ook voor de overstap ingecheckt. Tenminste als we een visum hebben voor Myanmar. Dat hebben we, digitaal, op de telefoon van Marjan. Dat is niet handig. Op zijn verzoek mailen we het hem. Hij laat het even printen: ‘dat is ook handig voor u’. Hij jaagt ons de stuipen op het lijf door te zeggen dat het visum niet klopt, dat we te lang in Myanmar blijven. Dit blijkt gelukkig Andi’s telfout te zijn, vanwege de tijd die overstappen kost. Dan is alles geregeld en staan we wat na te praten over Nederland. Het wordt natuurlijk helemaal mooi als we bedenken dat we nog ergens een sleutelhanger hebben met delftsblauwe klompjes als dank voor zijn zorg. 
De volgende halte is de douane. We overhandigen onze paspoorten. Er wordt bedenkelijk gekeken. Er volgt overleg met collega’s. Nog meer overleg. Ons Bahassa is toereikend voor het woord expired. Gelukkig realiseren de heren van de douane zich net op tijd dat september 30 dagen heeft en krijgen we de gewenste uitreisstempels. Hoog tijd voor koffie!!
De vlucht verloopt voorspoedig. Het landingsgestel gaat met veel geratel een luide klap uit. Allemaal nieuwigheid. Carry vindt dat geluid geruststellend, ik hou meer van de geruisloze variant. Klokslag middernacht. De voornaamste vraag lijkt nu of Carry zijn verdronken telefoon gaat vervangen of dat we toch meteen gebruik maken van ons bed voor zes uur. Het wordt het laatste. We zijn blij met onze reservering als het meisje voor ons doorgestuurd wordt omdat alles vol is. Helaas blijken wij wel een reserveringsnummer te hebben, maar geen kloppende reservering. We krijgen een boel excuses, overleg, glimlachjes en tenslotte toch een kamer met een nieuwe rekening, voor zes uur slapen. Dan verwacht je een soort cabine, met veel plastic, iets waar je inschuift en zes uur later weer uitgeschoven wordt. Niets van dat alles, we krijgen een gewone hotelkamer, met witte knisperende lakens. Alleen het gordijn dat een raam suggereert hangt voor een blinde muur. Klokslag zeven staan we weer buiten. De dame achter de balie heeft haar dienst nog niet afgesloten, ze glimlacht nog steeds. Wij laten de Applestore links liggen, te veel gedoe zo in de vroege ochtend, en gaan op weg naar een ontbijt. Dan begint het grote wachten op de aansluiting. Dat doe je op passende wijze.
Hij legt uit dat de ceremonies bij de subak, het Balinese irrigatiesysteem, horen. Als we een sarong omdoen en niet menstrueren mogen we de tempel ingaan. Het voelt toch altijd bijzonder om zo uitgenodigd te worden.
De eerste anderhalve kilometer waren zo steil dat we nog even met het idee gespeeld hebben terug te gaan en een auto te regelen. Dat hebben we niet gedaan. We hebben het gered. Nog nooit zo’n lange zeven kilometer gehad, 615 hoogtemeters en regelmatig hellingen van boven 20%. Boven komen we bij twee meren. Daar doen we wat alle toeristen en dagjesmensen doen, we maken een selfie en laten ons op de foto zetten. Tevreden dat we op eigen kracht boven gekomen zijn.
De palmbomen tussen de rijst, de rijtjes kousenband, een zwerm tamme eenden. Er komt een pickup met grote rose varkens langs. Het fietsen wordt zwaarder. Het laatste stuk valt niet mee. Een stop om op adem te komen geeft uitzicht op een crematieritueel. Een paar meiden komen aanlopen, willen hun Engels oefenen en geven graag uitleg.
Het hotel vertelt dat de dolfijnen bezoekuur hebben in de ochtend van 6 tot 8 en van 8 tot 10 uur. Wij gaan voor de vroege variant. En we zijn niet de enigen. Er dobberen wel dertig bootjes. Onze stuurman gaat de andere kant uit, daar is het rustiger. We varen al een hele tijd, we hebben één vinnetje boven water gezien als hij vraagt of we op tijd terug willen zijn. Da’s niet nodig. Voor ons niet en voor beide Russen bij ons in de boot gelukkig ook niet. We varen dus door, terwijl de vraag rijst of de dolfijnen niet toevallig een dagje vrij hebben. Dan laten ze zich zien, wat gaaf. Zo sprankelend, speels, nu aan de ene kant van de boot, dan weer een stukje verderop aan de andere kant. Het is een hele groep en steeds weer zien we hen, grijs, glad, glanzend. Elke paar minuten weer ergens anders. En wij op de boot, grijnzend, zo mooi is het.
We hangen ergens halverwege en kijken onze ogen uit, zo veel kleuren, zo uitgestrekt. Of je omhoog kijkt, of omlaag, overal koraal. 
En als je stil gaat hangen zwemmen de vissen om je heen en zie je de details bij het koraal, het clownvisje, de morene, de doktersvissen.
